İki Elin Aşkı

Bir gülüşünde başladı sessiz bir kıpırtı.
Uzun zamandır kapalı duran bir odanın penceresi aralanmış gibi
İçeriye tanıdık bir sıcaklık doldu.
İçimde yıllardır gölgede kalan bir yer
Sesinin yumuşaklığıyla kendine geniş bir alan buldu.

Kalabalığın içinden gelen bir adım değildi bu,
Bende öteden beri uyuyan sükûnetin içinden doğan bir karşılaşmaydı.
Adın hafızama henüz yerleşmemişti
Ama kalbimde çoktan tanıdık bir iz taşıyordu.
Bazen bir yüz ilk kez görülür
Fakat eskiden kalan bir anının kapısını aralar;
Hâlin o hatıranın dinginliğine benziyordu.

Gözlerinde ağır ağır büyüyen bir ışık vardı.
Yanağıma değen rüzgâr bile
Attığın adımların sesini getiriyordu sanki.
İçime dolan bir nefes gibi yayıldın;
Yorgunluğumun çevresine serilen bir huzur olup
“Burada durabilirsin” diyen bir dinginlik sundun.

Konuşmadan anlaşmanın anlamı sende karşılık buldu.
Kelimeler yığılmadı aramıza;
Anlamaya çalışmak, suyun akışını dinlemek kadar doğaldı.
Kalbimde saklanan çekingenlik
Gülüşünün güvenine yaslanınca
Sessizliğini açtı.

Yanyana yürürken adımlarımız aynı ritmi tutturdu.
Gölgenin gölgeyi bulması gibi
Kaldırım taşlarının üzerinde yan yana uzadık.
Omzunun bana denk gelişindeki uyum
Yolun bizi değil
Bizim yolu seçtiğimizi hissettirdi.

Varlığın, içimde yıllanmış bir soğuğu eriten sıcaklıktı.
Kalbimin kırılgan yerine ulaştığında
Uzun süredir suskun duran bir tarafım
Hafifçe doğruldu.
Acele etmeden,
Zorlamadan,
Olduğun hâl ile iyileştirdin beni.

Kalbimde saklı tüm suskunluklar
Sana yer açmak için incelikle aralandı.
Hiçbirini itmedin, sorgulamadın;
Bazen sevgi, en hafif haliyle dokunur insana.

Seni sevmek,
Yere düşen bir yaprağın salınışını izlemek kadar yalın,
Gölgenin suya karışması kadar kendiliğinden bir akış taşıyordu.
Ne belirli bir başlangıcı vardı bu hâlin,
Ne de isim arayan bir tanımı.
Toprağın suyu içine çekişi,
Gökyüzünün geceyi kabul edişi gibi
Doğal ve derin büyüydü içimde.

Kalbimle parmakların buluştuğunda
Dünyanın taşıdığı sessiz bir sır ortaya çıktı.
Kimsesiz bir nota
Kendi şarkısını bulmuş gibiydi.
O andan bu yana
Her şey biraz daha ev,
Biraz daha biz kokuyor içimde.

Bu sevginin en sade hâline dokunduğumuz bu yerde
Söylenmesi gereken tek cümle kaldı:

Elini ver bana.
İki elin aşkı var desinler…

Hüseyin Erdinç