“O Şiirden Hiç Çıkmamalıydık”

Bir gün, kelimeler birbirine küstü.
Ben sustum, sen sustuğun yerden taştın.
Bir noktanın bile hakkı vardı suskunlukta,
Biz virgül olmayı bile beceremedik.

Hani bir dize vardı,
İçinde ikimizin ismi saklıydı,
Bir nefes, bir bakış, bir “belki” kadardı aramız…
Ama o “belki”ye bile sığmadık.

Kelimeler üşüdü,
Sayfalar dondu.
Bir cümle düşerken yırtıldı yüreğimizin ortasından.
Hatırlıyor musun?
Bir şiirde buluşmuştuk ilk.
Gözlerin mısraların arasında dolaşırken,
Ben seni okurken kendimi unuttum.
Sen beni okurken, beni susturdun.

Artık ne bir şairin eli değiyor adımıza,
Ne bir kâğıt dayanıyor bu sessizliğe.
Kırılmış bir kafiye gibiyiz;
Ne uyuyoruz ritme, ne çıkabiliyoruz dizeden.

Bir zamanlar kelimelerin içinde yan yana otururduk,
Senin gülüşün nokta olurdu,
Benim bakışım yeni satır.
Şimdi bir beyaz sayfanın boşluğunda kaldık,
Ne başlıyoruz yeniden,
Ne bitmeyi beceriyoruz.

Belki de suç bizde değil,
Şiir çok güzeldi.
Biz fazlaydık ona.
Bir dizeye sığmayan kalplerin kaderi bu;
Sonu hep susmak,
Sonu hep yarım kalmak.

Ve şimdi…
Bir şiirin ortasında değilim artık,
Bir sessizliğin kıyısındayım.
Ellerim kalem tutmuyor,
Gözlerim eski dizeleri arıyor,
Ama bulamıyor.

Sana söylemiştim…
O şiirden hiç çıkmamalıydık.
Hüseyin Erdinç