Kırmızı Rujlu Sessizlik

Gülüşlerimin boynunu bükme demiştim!
Ama sen, gölgelerle oyun oynayan ellerinle
Gülüşlerimi taşların arasına sıkıştırdın.

Her adımımda, senin yokluğun
Ayak seslerime karıştı,
Ve ben hâlâ seni ararken buldum kendimi
Boş sokaklarda, adımların yankısıyla yalnız.

Kalbim, senin bıraktığın boşlukta çırpınıyor
Ama sana ulaşamıyor;
Bir resim gibi, kırılmış çerçevesinde duruyor
Ve her bakışımda, eksik kalan gülüşünü görüyorum.

Beni seviyorsan, gitme dedim.
Ama sen, rüzgar gibi çıktın
Ve ardında bıraktığın sessizlik,
Beni kendimden uzaklaştırdı.

Geceleri, yıldızlar bile senin gözlerinin yerini tutamıyor.
Ve ben, düşlerimde sana seslenirken
Kendi çığlığımı yutuyorum, sessizce, çaresizce.

Gülüşlerimin boynunu bükme demiştim!
Nasılsın şimdi, güzel mi?
Ben hâlâ kırık bir aynada kendimi ararken
Kırmızı rujlu bir duvara konuşmak…
Ve o duvarda yankılanan sesimden
Bir ben eksiliyorum her gece.
Hüseyin Erdinç