Akşamdan Kalmayım

Akşamdan kalmayım belki,
ama senin adın,
her sabahın ilk yanığı gibi göğsümde sızlıyor.

Gözlerinden çok içmişim yine dün gece,
bakışların hâlâ dudağımda dönüyor,
bir gülüşün kenarında asılı kalmış bir yalnızlık gibi.

Masada iki bardak,
biri sende kalmış,
biri bende.
Biri dolu suskunlukla,
biri eksik kelimelerle.

Bir rüya gördüm,
sen vardın,
ama yüzün net değildi.
Belki de yüzünü unutmak,
anlamını korumaktır bir sevdanın.

Sabah olunca,
yastıkta saç telleri buldum,
birkaç yarım hece
ve söylenmemiş bir “kal” kaldı dudaklarımda.

O “kal”ı bin kere içimden söyledim,
ama sesim sana ulaşamadı.
Belki şehirler arasında kayboldu,
belki de sen duydun da,
duymamış gibi yaptın.

Ben kendi sesimin yankısını dinledim sabaha kadar,
her yankı biraz daha seni götürdü benden.

Şimdi gün doğuyor,
pencereye çarpıyor ışık,
unutkan bir alnın tam ortasına.

Ben hâlâ elimde aynı bardakla oturuyorum,
dibinde biraz soğumuş sevda,
biraz dibe çökmüş umut.

⸻

Biliyor musun,
aşk bazen sabaha karşı bir mide bulantısı gibi.
Ne tam geçer,
ne tam kalır.
İçinde kalan tortularla yaşarsın,
biraz eksik,
biraz fazla.
Seninle öyleydim,
bir yudum fazla,
bir kelime eksik.

⸻

Balkonun soğuğunda bir kedi geçiyor yanımdan,
göz göze geliyoruz.
Belki o da birini bekliyordur hâlâ.

Bir martı kanat çırpıyor gökyüzünde,
senin sesini taşıyor,
“unutma” diyor.
Ama ben unutmaktan çok,
hatırlamanın ağırlığında eziliyorum.

Bir defterin kenarında,
yarım kalmış bir cümle buluyorum:
“Sen dönersen.”
Devamı yok.
Belki de hiçbir zaman yazılmadı.
Bazı cümleler tamamlanınca ölür çünkü.

Bir şarkı açıyorum,
adı “Kalanlar.”
Sözleri senin gibi başlıyor:
“Bir bakışla yandım.”
Ama ortasında düşüyor sesim,
çünkü orada ben yokum artık.

Sahi,
biz neden hep ortasında kaldık her şeyin?
Ne başladık,
ne bitti.
Bir eksik kelime,
bir fazla sessizlik.

Bir yudum daha alsam belki unuturdum seni,
ama yine gözlerinden çok içmişim dün gece.

Şimdi saat sekizi vuruyor duvardaki saat,
ben hâlâ dünün içinde asılıyım.
Zaman geçti sanıyor herkes,
oysa ben hâlâ aynı cümlede sıkıştım:

Dudağımın kenarında yarım kalmış bir şiirle uyandım.
Hüseyin Erdinç