Esmerim

Sen,
geceyi içime çektiğim derin bir kuyu,
ay ışığını içine saklayan bir hazine…
Gözlerin,
yıldızların boyun eğdiği bir gökyüzü,
her bakışın bir fırtına,
her sessizlik bir gemi batışı.

Saçların,
karanlığın saçtığı uzun gölge,
tenin,
toprağın en gizli solgun çiçeği…
Ve sen yürüdükçe,
adımların eski zamanlardan kopan yankılar gibi,
ruhuma dokunuyor,
beni kendimden geçiriyorsun.

Esmerim, biliyor musun?
Gecenin gizini saçlarında taşıyorsun,
adını bilmesem de nefesime kazınıyorsun,
her suskunluğumda yankılanan
derin bir çağrısın sen.

Sen,
bir yangının rüzgârla dans eden kıvılcımı,
benim tüm gecelerimde gizlenen sabah…
Bir rüya misali,
gerçeğimi sarsıyorsun.

Her bakışın bir harita,
her gülüşün bir pusula,
ve ben kayboluyorum,
kayboldukça buluyorum.
Seninle var olan her gölge,
benim içimde ışığa dönüşüyor.

Ve ben sana yaklaşırken,
dünyanın bütün vadileri ardımda kalıyor;
suskunluk vadisinde,
özlem vadisinde,
geçmişin küllerinde yürürken,
senin varlığın bir liman gibi duruyor.

Ve işte yine,
Esmerim, biliyor musun?
Karanlığın içinden bana bakan gözlerinle
benim tüm yollarımı ışığa çeviriyorsun.
Her nefeste seni çağırıyor,
her sessizlikte adını fısıldıyor,
ve ben kayboldukça seni buluyorum.

Biliyorum,
bu şiir sana ulaşmayacak belki,
ama her kelime bir yıldız gibi düşüyor kalbime.
Sen,
benim gecemde yanıp sönen en karanlık ışık,
en sessiz fırtına,
ve en güvenli limansın.

Ve sonunda,
bütün bu metaforlar, bütün bu yolculuklar,
bütün sessizlikler ve haykırışlar,
benim tek kelimem oluyor:

Esmerim.
Hüseyin Erdinç