Özlemek ile Ölmek Arasında

Özlemek,
ölmeden ölmenin sanatıdır;
gözleri açık, nefesi diri,
ama kalbi kendi içine gömülü bir mezardır.

Her adımda
sanki toprağa biraz daha basarsın;
ama ayağın değil,
ruhun ağırlaşır.
Bir şehrin kalabalığında,
bir gecenin sessizliğinde
özlenenin silueti belirir;
gözyaşın değil,
zaman damlar gözlerinden.

Ölmek kolaydır aslında.
Bir an gelir, nefes biter,
dünya kapanır, perde iner.
Ölümde teslimiyet vardır,
son bir susuş, son bir ferahlık.
Acı bile biter, yara da, bekleyiş de.

Ama özlem…
Özlemde bitiş yoktur.
Her gün, yeniden doğan bir sancıdır;
her gece, yeniden açılan bir yaradır.
Ölüm tek bir defadır,
özlem ise her defasında yeni bir ölüm.
İnsan yaşar,
ama yaşamaz gibi;
konuşur,
ama kelimeler susar gibi.

Ve şairin kaleminde şu gerçeğe varır:
Ölüm nihai bir nokta,
özlem sonsuz bir üç nokta…
Ölüm gözlerini kapatır,
özlem gözlerini açık bırakır
ve her bakışında
yitirdiğini hatırlatır.

Özlemek, ölmekten ağırdır.
Çünkü ölüm sana bir kez dokunur,
özlem ise her gün yeniden öldürür.
Hüseyin Erdinç