Körlüğün İçinde Sen

Baktığım her yerde aynı sesin izi duruyor,
bir adım atıyorum, yine sana dönüyor yolum.
Sanki dünya, senin dokunduğun yerlerden
yeniden kuruluyormuş gibi…
Kalbim, adını gizlice fısıldayan bir rüzgâr;
duysam acıtıyor, duymasam eksiltiyor.

Unutmak istiyorum bazen,
ama unuttuğum her şey
senin yüzüne benziyor.
Her iz, her ses, her nefes
senden arta kalan bir hatıra.
Kendimi susturdukça sen konuşuyorsun içimde,
uzaklaştıkça sen çoğalıyorsun.

Adımlarım boş sokaklarda yankılanıyor,
her taşın altından senin adın fışkırıyor.
Gözlerim kapalı yürürken,
düşlerim seni buluyor önce,
sonra ben seni hatırladıkça nefesim hızlanıyor.
Zaman, seni unutmam için duruyor,
ama her saniye biraz daha seni çoğaltıyor.

Kelimeler yetersiz kalıyor
bir bakışının ağırlığını anlatmaya,
sessizlikler seninle doluyor,
her solukta sana yaklaşıyorum farkında olmadan.
Geçmişin kırıkları elimde şekil değiştiriyor,
senin hayalin içimde yeniden doğuyor
her kırıkta, her sessizlikte, her anımda.

Düşlerimden süzülen sessizlik
gözlerime senin rengini fısıldıyor;
kırık zamanlar bile seni saklıyor içinde,
bütün yollar seni gösteriyor bana,
her adım, her nefes, her boşluk
senin varlığını işaret ediyor.

Aşk nasıl bir körlük,
sadece seni görüyorum.
Hüseyin Erdinç