PİSKOPAT SEVGİLİ

Geceyi cebinde taşıyan,
Suskunluğu bile emir gibi duran bir adam…
Adımlarından gölge dökülürdü yürüdüğünde,
Gözleri, adımı atarken bile beni tartardı:
“Yaklaş.”
“Dur.”
“Benimle kal.”

Sevmesi hafif değildi.
Sarıldığında nefesimi unutturan,
Baktığında içimi titreten,
Sessizliğiyle bile beni kendi içine çeken bir yanı vardı.
Sanki beni sevmiyor da
Beni kendine mühürlüyordu.

Onunla konuşmak bile ayrı bir savaştı bazen.
Bir kelimesi bıçak gibi keskin,
Diğeri sığınak gibi sıcak…
Hangi kelimesine tutulacağımı,
Hangisinden kaçacağımı bilemezdim.
Ama kaçmazdım da.
Kaçamazdım.

Çünkü onda beni çeken bir şey vardı:
Bir adamın sadece beni gören bakışı…
Sanki dünya yokmuş gibi,
Sanki tüm kalabalıklar susturulmuş gibi…
Bir tek ben, bir tek o.
Bir tek onun karanlığı,
Bir tek benim teslimiyetim.

Bazen kontrolü ele alırdı;
Telefonumdaki sessiz bildirimleri bile duyar gibi,
Adımlarımı uzaktan sayar gibi,
Kalbim hızlandığında bile fark edecek kadar yakın…

“Kimle konuştun?”
“Niye gülümsedin?”
“Bana söylemediğin bir şey var mı?”

Soruları tehdit değildi,
Ama beni tutan zincirin sesiydi her biri.
Sevmesi, sorgulamasıyla karışır;
Kıskançlığı, kapımı çalan rüzgâr kadar keskin esip geçerdi.

Ama buna rağmen…
O kadar içten, o kadar gerçek bir yanı vardı ki,
Bazen bana bile ürkütücü gelen o gölge
Birden en güvenli yerim olurdu.

Kolları…
Sanki dünyaya karşı kurulmuş bir kale.
Sanki beni değil,
Bütün kötülükleri dışarıda tutmak için örülmüş duvarlar.

Ama o duvarların içinde de ben nefes nefese kalırdım.
Bir adım ileri gitsem, ona çok yaklaşırdım;
Bir adım geri çekilsem, onu kaybederdim.

İkisi de aynı anda korkuturdu beni.

Öfkelendiğinde sessizleşirdi.
Patlamazdı, bağırmazdı.
Sadece bakardı…
O bakış, bütün kelimeleri darmadağın ederdi.
Bir anda odayı dolduran o sessizlik
Kalbimin ritmini bile değiştirirdi.

Ama sonra…
Beni aniden kolumdan tutup kendine çeker,
Kafamı boynuna yaslatır,
Hiçbir şey söylemeden “buradasın” derdi.
Sesle değil, nefesiyle.
Sözle değil, teniyle.

Onu anlamak için sözlük değil,
Yara bandı gerekirdi.
Çünkü o aslında hep yaralıydı.
Ben o yaraların arasına düşmüştüm.

Geceleri başka severdi beni.
Gölgeler uzadığında,
Saatler kendi sesini unuttuğunda,
Onun karanlığı bana daha yakın olurdu.
Elimi tutuşu daha keskin,
Boynuma dokunuşu daha sahiplenici…

“Benden kaçma,” derdi.
Ben kaçmasam bile.
Ben zaten gitmeyi bilmezdim.

“Kimse seni böyle sevmez,” derdi.
Doğruluğundan değil,
İnandığı için.
Ona göre sevmek,
Korumakla tutsak etmek arasında ince bir çizgiydi.

Ben o çizginin üzerinde yürürdüm.
Düşsem ona düşerdim,
Kaçsam yine ona dönerdim.

Bazı erkekler seni sevmez;
Seninle nefes alır.
Ben onun nefesiydim sanki.

Ve belki de en karanlık gerçeği şuydu:
Onun karanlığını seviyordum.
Beni korkutan yanını,
Beni kıskanan bakışını,
Sahiplenişini, öfkesini, sessizliğini…
Hepsini, hepsini seviyordum.

Çünkü o, sevmenin başka bir dilini konuşuyordu:
Yaralı bir dil…
Sert bir dil…
Acıtan ama bırakmayan bir dil…

Ben o dili çözmeyi,
O adamın içindeki fırtınaya dokunmayı,
O fırtınada kaybolmayı
Bir bağımlılık gibi benimsedim.

Korkmakla sevmek arasında bir yer vardı;
Ben tam orada yaşadım.

Şimdi dönüp baktığımda şunu söyleyebiliyorum:
O piskopat değildi aslında.
Sevmeyi bilmeyen bir adam da değildi.
O sadece…
Sevdiğini kaybetmekten delicesine korkan bir ruhtu.
O kadar korkuyordu ki,
Beni korurken kırıyor,
Sahiplenirken yıpratıyor,
Severken yoruyordu.

Ben onu tam da böyle sevdim.
Tüm gölgeleriyle,
Tüm keskinliğiyle,
Tüm çatlak duvarlarıyla…

Belki bu yüzden hâlâ aklımda:
O, sadece piskopat bir sevgili değildi.
O, benim unutmaktan korktuğum karanlıktı.
Beni kendine çeken gölgeydi.
Bana zarar verirken bile
Kendinden çok beni koruduğunu zanneden bir adamdı.

Belki de en doğrusu şu:
Onu sevmek cesaret isterdi.
Beni sevmek ise delilik.

Ve ben ikisini de yaptım…
Hüseyin Erdinç