Gazze’nin Ağıdı

Bir bebek ağladı,
ağlaması göğün ortasında susturuldu.
Beşiğinin üzerinde
küller uçuştu,
oyuncaklarına gölgeler düştü.
Bir annenin kucağında
kan kırmızısı bir gül açtı,
o gülün kokusu,
tüm insanlığın vicdanına sindi.

Hastaneler,
duvarları yıkık ve tavanları çökmüş,
koridorlarında nefes yerine
çığlık dolaşıyor.
Yaralı çocukların gözleri
ilaç değil, ekmek arıyor,
çocukluklarını geri istiyor,
oyuncaklarını, parklarını,
bir sabah güneşi görmeyi istiyor.

Mahsurlar var,
Bombaların altında,
açlığa zincirlenmiş masumlar.
Bir lokma ekmek
bir damla su
bir ömür gibi uzak.
Fırınların taşları soğumuş,
su kuyuları boş,
gökyüzü bile ekmeğin kokusunu unuttu.

Ey sahil,
Sen ki dalgalarınla umut taşırsın,
şimdi kıyılarında
ellerinde beyaz mendillerle
yardım gemilerini bekleyen
aç ve susuz kalabalıklar
bir ekmek parçasına dua ediyor.
Çocukların gözleri denizi süzüyor,
her dalgada
bir gemi, bir umut, bir yaşam
görmek istiyor.

Esir alınanlar,
geride sadece isimlerini bıraktı.
Annenin saçına sinmiş bir koku,
babanın avucunda kalmış bir sıcaklık
yetimlerin hatırası oldu.
Bir çocuk annesinin elini tutarken
düşünde bile sirenlerden kaçıyor,
uyanır uyanmaz
yine aynı kabusu yaşıyor.

Gazze,
senin üstüne yağan bombalar
sadece taşlarını değil,
insanlığın kalbini de paramparça etti.
Şehirlerin küle dönmüş sokakları
şimdi sessiz ağıt söylüyor.
Her yıkıntının altında
bir şarkı yarım kaldı,
her duvarın gölgesinde
bir dua sustu.

Ama bil ki,
Her düşen bedenin ardından
bir fısıltı yükseliyor:
“Yaşayacağız…”
Ve o fısıltı,
bir gün
dalgalardan sahile ulaşacak,
Bir geminin güvertesinde ekmek kokusu,
bir annenin kucağında
yeniden gülüşe dönüşecek.

O gün,
zeytin ağaçları yeniden filizlenecek,
çocuklar taş yerine kalem tutacak,
deniz kıyısında
oyunlar kurulacak.
Filistin,
ağrının ortasında bile
umutla direnen kalbin
adı olacak.

Hüseyin Erdinç