Dünya Kadar Sevgi Borcum

Gece, karanlığın kara defteri;
ben o deftere düşmüş yaralı bir kelimeydim.
Her yıldız bir suskun tanık,
her gölge bir sır saklıyordu benden.
Gökyüzü, paramparça bir ayna,
ve her kırığında senin yüzünün yankısı.

İçimde yanardağlar uyumuyordu,
külümden değil,
senin sesinden doğuyordu kıvılcımlar.
Her nefesin, göğsümde patlayan bir gök gürültüsü,
her suskunluğun, kulaklarımda yankılanan bir boşluktu.

Rüzgâr, şehirlerin omzunda dolaşırken
benim adımlarımı senin adımlarına bağladı.
Her sokak lambası,
senin yüzüne düşmüş ayın parçalanmış gözüydü.
Ben yürüdükçe,
zamanın damarlarından kan çekiliyordu,
güneşin bütün borcu geceye yazılıyordu.

Gözlerin,
zamanın ortasına açılmış bir kuyu;
ben o kuyuda kaybolmuş su damlası,
karanlıktan düşe düşe
ışığa varmaya çalışan bir yolcuydum.
Kalbin,
ormanların en derininde gizlenmiş
yasak bir tapınaktı;
ben ise diz çökmüş,
elleri yanık bir adak.

Sözler sana gelince
ateşe dönüşüyordu dudaklarımda;
ben konuştukça
küllerinden doğan bir şarkı büyüyordu göğe.
Ve sen,
o şarkının tek dinleyicisi,
tek anlamıydın.

Sevda bana zincir olmadı,
ama her zincir halkasını eritip
kendi bileziklerime çevirdim;
onları sana uzattım,
ellerinde çoğalan yıldız tohumları gibi.

Biliyorum,
her insan bir boşluk taşır içinde,
ama benim boşluğumun adı sendin.
Ve sen o boşluğu doldurdukça,
evrenin eksik parçası yerine oturdu.

Ben sana
unutulmuş kitaplar kadar borçluydum,
kırılmış saatler, susmuş şarkılar,
gömülmüş şehirler kadar borçluydum.
Ve anladım:
benim bütün ömrüm,
senin varlığına yazılmış bir senetti.

O senedin altında,
zamanın imzası vardı,
ve ben onu kendi kanımla mühürledim.

Çünkü
dünya kadar sevgi borcum vardı,
seninle kapattım.
Hüseyin Erdinç