Kırmızı En Çok Kime Yakışırdı

Bir sokağın köşesinde kaldı adın,
rüzgârın unuttuğu bir hece gibi.
Ne yana dönsem, duvarlardan düşüyor sesi,
şehir, senin yankını taşıyor hâlâ.

Bir bergamotlu çayın buharında,
bir rüyanın tam ortasında
yine sen çıkıyorsun karşıma
biraz eksik, biraz fazla,
ama hep aynı suskunlukla.

Ben seni unuturum sandım,
bir şarkının içinde,
ya da bir yağmurun telaşında kaybolurum dedim.
Ama sen,
cam buğusunda kalmış bir nefes gibisin,
silsem de geri dönüyorsun.

Bir zamanlar,
adını anmak bile yanaktaki bir gül gibi kızartırdı beni.
Şimdi sadece yakıyor.
Ne kadar zaman geçti bilmiyorum,
ama her takvim yaprağı,
bir gidişinin yıldönümü sanki.

Seninle konuşmadan geçen her gün,
bir kelimenin eksilmesi gibi.
Bir cümlenin sonuna nokta koyamamak gibi.
Ve ben,
hala o noktasız cümlenin içindeyim.

Hatırlıyor musun,
bir gün “gözlerinle başlamıştı her şey” demiştim.
Sen gülmüştün,
gülüşün alnıma dokunmuştu ,
bir dua gibi,
bir lanet gibi…
hangisiydi hâlâ bilmiyorum.

Şimdi biri gelse,
adımı sorsa,
sesimden sen dökülürsün önce.
Çünkü ben,
adını unutan bir hafızanın içinde bile
seni hatırlayacak kadar kırıldım.

Zaman, senden geçmeyen bir koridor.
Yürüdükçe duvarlara çarpıyorum,
her yankı sen.
Her sessizlik sen.
Her “iyi misin?” sorusunun cevabı sensin.

Artık biliyorum,
bazı insanlar gitmez,
sadece yer değiştirir kalpte.
Ve bazı hatıralar,
ne kadar unutulmak istense de
ruhun arka cebinde kalır,
eski bir mendil gibi,
kokusu sende kalmış bir şey gibi.

O yüzden sorma bana,
neden hâlâ susuyorum diye.
Çünkü bazen,
en çok susarken duyulur insan.
Ve ben,
sana hep sustum aslında.

Ama madem ki her hikâye bir soruyla biter,
ben de öyle bitireyim:

O aklından çıkmayan gözler, kimin gözleri?
O vakit, kırmızı en çok kime yakışır peki?
Hüseyin Erdinç