Bazı Şiirler Okunur Okunmaz Ölmelidir

Bazı şiirler var,
okunduktan sonra masada bırakılmaz.
Çünkü kalırsa,
gece yarısı kalkar, sahibini zehirler.

Bazen bir dize,
bir insandan daha çok yaşar.
Ve bu adil değildir.

Ben yıllarca sakladım böyle dizeleri.
Defter aralarında,
buruşuk kâğıt parçalarında,
hatta gözlerimin ardında.
Ama bilirdim:
fazla kalırlarsa, beni içten içe çürüteceklerdi.

Bir gece…
boş bir kâğıdın başında
ellerim titreyerek yazdım.
Yazdıkça içimden taşan bütün suskunluk
kâğıda aktı.
Yazı bittiğinde kalbim ağırdı,
gözlerim bulanıktı.

Okudum.
Ve anladım:
Bu şiir bana fazla.
Bu şiir, kalbimin taşıyamayacağı kadar ağır.

O an öğrendim:
Bazı şiirler okunur okunmaz kendi kendini imha etmeli.
Bir sigara gibi yanmalı,
bir mum gibi erimeli,
bir nefes gibi kaybolmalı.

Çünkü sır,
fazla yaşarsa zehir olur.
Ve her okuyan,
o zehri taşımaya hazır değildir.

Ben bazı dizelerimi gizlice yaktım.
Sayfanın köşesinden duman yükselirken
kalbim hafifledi.
Çünkü şiirin değil,
insanın yaşaması gerekiyordu.

Ama bil ki,
şiiri yakmak,
insandan bir parça yakmak gibidir.
Her kül,
şairin içinden kopmuş bir parçadır.
Bir daha yazılamayacak,
bir daha yaşanmayacak bir parçadır.

O gün öğrendim:
Şiir sadece yazılmaz,
şiir bazen gömülür.

Ve işte burası can acıtır:
Kelimeleri gömerken,
kendi kalbini de gömüyorsun.
Ama başka çare yok.

Çünkü şiir bazen yaşarsa,
insan ölür.

Ben şiirin ömrünü
okurun nefesine bağladım.
Nefes biterse, şiir de bitmeli.
Çünkü şiirin en gerçek hali,
yokluğunda bıraktığı boşluktur.

Bir dostum bir gün dedi ki:
“Şiirini bana ver, saklayayım.”
Dedim ki:
“Hayır.
Sen saklarsan senin kalbini öldürür.
Bırak ben yakayım,
ikimiz de yaşayalım.”

Çünkü bazı şiirler
kalırsa, bir kalbin ömrünü kısaltır.

Ve ben biliyorum:
Kaybolan her şiir,
aslında daha büyük bir yankı bırakıyor içimizde.
Yok olan her dize,
suskunlukla daha çok konuşuyor.

İşte tam da bu yüzden söylüyorum:

Bazı şiirler
okunur okunmaz ölmelidir.
Çünkü şiir,
yaşarken değil,
öldükten sonra daha çok hatırlanır.

Ve en yakıcı olan şudur:
Kimi şiirler kalırsa,
biz yaşayamayız.
Ama şiir ölürse…
biz kalabiliriz.
Hüseyin Erdinç