Akşam Oldu

Akşam oldu.
Ve ben hâlâ bekliyorum.
Bekliyorum ki sen gözlerini aç,
ve güneş utanmayı öğrensin.

Rüzgar sessiz bir el gibi saçlarına dokunuyor.
Sokak lambaları titrek bir umutla yanıyor.
Hiçbir ses yok ama her şey senin varlığınla dolu.
Ağaçlar hışırtıyla fısıldıyor,
yapraklar senin adını söylüyor,
toprak bile titriyor senin adını düşündükçe.

Akşamın kokusu yayıldı şehre.
Ve ben hâlâ bekliyorum.
Sen gözlerini aç ki
güneş utansın.

Bir an var,
zamansız, sessiz,
seninle bütünleşmiş bir an…
Kalbim bunu biliyor.
Bedenim hâlâ orada,
ama gözlerim seni arıyor.

Gözlerini aç,
diyor içim,
ama bir korku da var:
Eğer açarsan, dünya duracak mı?
Yoksa sadece ben mi duracağım,
kaybolmuş bir bakışın içinde?

Her adımın yankısı
her nefesin titriyor.
Ve ben hâlâ bekliyorum.
Senin gözlerinde
akşam kaybolsun istiyorum.

Güneş, seninle utanırken
ben seni izliyorum.
Her ışık kırıntısı,
her gölge,
senin adını öğreniyor.

Ve bir an daha var,
daha derin, daha sessiz:
Zaman, senin bakışınla anlam kazanıyor.
Bir yaprak düşüyor,
ve ben görüyorum,
senin gözlerinle düşüyor.

Gözlerini aç, diyorum yine.
Ama bil ki,
beklemek de bir sevda biçimi.
Her bekleyiş bir şiir,
her an seninle dolu bir şiir.

Ay ışığı vuruyor pencere pervazına,
ve ben görüyorum,
senin gölgen akıyor odama.
Bir kuş geçiyor, sessiz, yavaş,
ve ben hissediyorum,
senin nefesinle birlikte süzüldüğünü.

Birdenbire her şey sessizleşiyor.
Şehrin gürültüsü, rüzgarın hışırtısı,
hepsi sadece senin gözlerine hizmet ediyor.
Beklemek, bazen görmek kadar anlamlı
ve bazen görmek, beklemek kadar acı verici…

Ve ben hâlâ bekliyorum.
Gözlerini aç ki
güneş gözlerinden utansın.
Hüseyin Erdinç