Senin adını andığımda,
Göğsümde saklı bir bahar uyanır,
Ve nefesim sana döner,
Her hecede, her susuşta.

Sensiz kalan an,
Boğulmuş bir gece gibidir;
Karanlık, ağır ve ışığa susamış.

Senin gülüşünse,
Akciğerlerime dolan bir sabah rüzgârı,
Hayata yeniden başlatır beni
Her soluğunda.

Bil ki,
Yaşam dediğimiz şey
Yalnızca kalbinin ritmine bağlıdır;
Benim nefesim, senin varlığından doğar.

Gözlerin bir aynadır,
Kendi suretimi orada değil,
Bütün evreni bulurum;
Ve ben bilirim ki,
nefesim evrenin nefesine karışır seninle.

Sensiz yollar,
Ayaksız bir çöl gibidir;
Adım atsam bile,
Nefesim tükenir
Senin gölgen olmadan.

Bir şiir yazsam,
Her mısrasında senin nefesin dolaşır;
Harfler bile kanatlanır,
Senin adını taşımak için.

Bir gül açar rüzgârda,
Kokusunda sen varsın;
Ben kokladıkça,
Nefesim seninle dolup taşar.

Göğsümdeki fırtına diner,
Dokunduğunda ellerimden;
Senin nefesin,
En sert rüzgârı bile şefkate dönüştürür.

Gözyaşım yere düşse,
O da senin nefesine karışır;
Toprak bile dirilir, senin soluğundan.

Bazen susarım,
Çünkü kelimeler yetmez;
Orada, sessizliğin tam ortasında
Sadece nefesin konuşur benimle.

Ve bil ki sevgilim,
Benim nefesim
Senin nefesinle aynı göğe yükselir;
Bir gün sustuğumda bile,
Yaşam sende sürer, ben de sende…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(1 Ekim 2025)