Ya Hacı Bektaşi Veli!
Medet,medet diye inledi o Ali,
Medet,medet diye dinledi kendini bu garip veli.

Dünya zindan oldu,zifir içinde kaldı sema
Gazel nağmesini unuttu,ceylan rüyalarını
Bir garip aşık,olmadığı rüyalarda aniden buldu kendisini
Ne dost edindi ne de dostta yelken açabildi
Avareyi düşman misali koştu,durdu
O mahşeri cennette ağlayıp,sustu...

Ey dört yüz bin alem ve garip adem!
Şu kalbi pür-i diken olan insanoğlu misali,
Sen de unuttun mu yoksa varlığının var olan halini ?

Şu gökyüzü toprak,toprak ise sema olsa
Toprağın altından altın yerine kan çıksa,
Sen o dem inkar edebilecek misin kendini ?

Ey gömleksiz dünya!
Varlığın biçare,gönlün boş bir hane
Oldu belki benimle birer düş-hane...

Ey kendini zalim,efendilerini hoş gören!
Sen de uyanık kalmazsan yok olursun olmadığın yerde,
Sen de hor görürsen mazlum olursun,zalim olduğun yerde
Sen zalim değil umut vaat eden ol,kaldığın yerde
Kapatma gözlerini,gör şu garip veliyle başlayan günleri,
Dünyanın gözlerini kapamaya başladığı bu gece ile...

__ HABİB YILDIRIM (LARDES) __