Ya Rahman sıfatına nail olan adam!
Şu gördüğün evren bir umumi sarhoşluğu tatmış sanki;lakin nereye dönerse dönsün bu fani dünya bir adım ötede arıyorsa kendini,on katı mesafede kaybediyor demektir ruhunun azizliğini.

Üzerinde sayılamayacağımız kadar binaları inşa eden biz insanoğlu olmamıza rağmen iki metre çukurun altında bir kefen ile yatarken seyrediyoruz sadece o kayıp cennetteki binaların içindekilerini.Onlar boş,avare ve değersiz birer nağme olduğunu tek o dem anlıyoruz,ecel kapıya geldiğinde.Ne yazık değil mi ?

Üç beş kuruş için insan öldürüyor,kızlarımızın ırzına geçiyoruz.Hem de ne için bir zev u sefa,bir hayranlık için;hayranlığımız kendimize değil şeytanın yardımcılarına sadece.Keşke o herşeyi gördüğünü söyleyen gözlerimiz binalarda sıkışıp kalmak yerine toprağın altına gitmeden şeytanı görebilseydi ve hatta daha da ileri giderek şeytanın onlardan korkarak uzaklaştığı o anları da görebilseydi.Ne yazık değil mi?

Bu diyarı Osman bir saltanat uğruna yıkılmadı mı nefsin köstebek misali hizmetçileriyle? Saltanat uğruna nice kıyımlar yapıldı,adına da nizam ne derse odur dediler,şu güzelim İslamiyetimizin ruhunu neredeyse kirletiyorlardı;şükürler olsun ki bu evreni ve on sekiz bin alemi yaratan Allah,dur dedi ve kendini azgın bir halde bulan biz insanlara hikmetinin tecellisini armağan eyledi ki İslama darbe vuranlar ya şeytanıyla karşılaştı ya da nefsine egemen olmayanlar nefislerinin zulmüyle karşılaştı iki metre toprağın dibinde,bir kefene sarılı halde......
Ne yazık değil mi ?

HABİB YILDIRIM