Üzülmem Söz

Bak,
hiç kimse gitmez aslında,
bir parça kalır.

Senin tebessümün de
düşer aklıma ansızın;
ama artık içimde incitmeyen bir yansıma,
sessiz bir fotoğraf gibi.

Üzülmem söz,
çünkü kalbim kırılmadı,
sadece biraz daha inceldi.
İncelmek bazen güzelleştirir insanı.

Gözlerimde hüzün değil,
şefkatin ince çizgileri var.
Sana değil artık,
hayata daha çok şefkat duyuyorum.

Belki de sen,
benim hikâyemde bir virgüldün.
Cümlenin sonu değildin,
yalnızca nefes almak için konulmuş
küçük bir durak…
Şimdi o virgülü geçtim,
yeni cümlelerim başlıyor.

Üzülmem söz,
çünkü bilirim ki gidişler de
bazen bir lütuf olur.
Kalbindeki boşluğu
kendi ışığıyla doldurmayı öğrenir insan.
Ben ışığımı buldum.
Seninle değil,
sen gidince
içimde kök salan bir orman oldu bu.
Her yaprağında bir hatıra,
her dalında bir yara,
ama yine de göğe uzanıyor.
Ve ben o göğe bakıp
yeniden nefes almayı öğreniyorum.

Üzülmem,
çünkü sevdim.
Ve sevmek,
her şeye rağmen güzeldi.
Seninle geçen vakit,
yüreğimin gizli defterinde duran
bir dua kadar temiz.
O duayı silmem asla;
ama üstüne yeni dualar da yazabilirim.

Bil ki,
kadın kalbi sandığın kadar narin değildir.
Bir serçe kadar ürkek,
ama bir gökyüzü kadar geniştir.

Sen gidince
ben gökyüzümü biraz daha açtım.
Bulutlarla konuşuyorum artık,
yağmurların sesini dinliyorum.
Rüzgâr, kulağıma senin adını değil,
yağmurun damlalarını fısıldıyor.

Üzülmem söz,
çünkü üzülmek sana değil,
kendi kalbime haksızlık olurdu.
Ben kalbimi koruyorum,
nazikçe, usulca…
Bir çiçeğin yapraklarını okşar gibi.

Ve o çiçek
her sabah yeniden açıyor bende.

Hüseyin Erdinç