Biliyorum, mükemmel değilim

Biliyorum, mükemmel değilim.
Deniz… dudaklarımı yakacak kadar tuzlu,
dalga dalga öfkesini kıyıya çarptıran,
her köpüğü bir kırık hikaye fısıldayan.
Gökyüzü… sonsuz bir boşluk gibi başımı deler;
bazen kurşun gri bulutlarla göğsümü bastırır,
bazen ateş gibi doğan güneşle gözlerimi kör eder.
Rüzgar… içimdeki fırtınayı savurur,
yıpranmış yaprakları, eski anıları karıştırarak götürür.
Ve ay… sessiz bir gözcü gibi geceyi deler;
yol gösterir, ama sadece göz kırparak.

Eksik yanlarımızla tamamlıyoruz birbirimizi.
Dalgalar… öfkeli bir dev gibi çarpar,
bazen nazik bir çocuk gibi okşar.
Her kıyıya vuruş geçmişin izlerini taşır.
Kırıklarımız, hatalarımız, yalnızlıklarımız,
hepsi birer ayna;
bize kendimizi gösteren sessiz, derin aynalar.
Ve biz… bu aynaların kırıklarında bile varız.

Yaprak gibi rüzgarda savruluyoruz,
ama köklerimiz toprağın karanlığında saklı;
çürümüş toprakta gizlenen gizli güç gibi,
sessiz, güvenli, sabırlı.
Her kırık, her eksiklik,
bize ait, bizi var eden gerçek bir iz.

Gökyüzüne bak:
Sonsuz.
Bulutlar düşüncelerimizi boğar,
bazen fırtına gibi, bazen gölge gibi ağır.
Ama yıldızlar kayıp umutlarımızı fısıldar.
Ay gecenin koynunda saklı bir ışık gibi yol gösterir.
Ve biz yıldızsız gecelerde bile yolumuzu buluruz;
çünkü karanlık ışığın değerini öğretir.

Kusurlarımız bir nehir gibi kıvrılır ruhumuzda,
taşlara çarpan bir su damlası gibi.
Her düşüş, her sapma
yeni bir güzellik yaratır.
Gölge olmadan ışık anlamını yitirmez,
acı olmadan sevinç tam olmaz,
rüzgar olmadan kuşlar uçamaz.
Ve her tufan, her fırtına
bizi denize, gökyüzüne, kendimize biraz daha yaklaştırır.

Deniz… tuzlu ama temizleyici.
Gökyüzü… sonsuz ama umut dolu.
Rüzgar… sert ama özgürleştirici.
Ve biz… kendi eksikliklerimizle bile bir bütünüz;
çakıl taşları gibi farklı
ama bir araya geldiğinde yol gösterir.
Her kırık, her yara, her eksiklik
bizi tamamlayan melodinin notasıdır.

Biliyorum, mükemmel değilim.
Deniz’e ne demeli? O da değil… çok tuzlu.
Ya gökyüzü… o da sonsuz.

Hüseyin Erdinç