Ey “Nihal Hanımefendiciğim”,
senin adını anınca göğsümde gizli bir dergâh uyanır;
bir yanım seni Allah’ın suretinde görür,
bir yanım seni içimdeki en eski yaraya mühürler.

Biz, aynı yazgının iki harfiyiz,
ne kelime oluruz birlikte, ne de tamamen susabiliriz.
Bir yanımız vuslatın şarabına bulanmış,
bir yanımız firakın ateşiyle yanar.

Sen bana hem sır hem ayna oldun,
baktıkça kendimi görür,
baktıkça kendimden kaçarım.
Sen benim için kadın değilsin yalnızca,
sen benim “ben”imle “öte”min arasındaki
sonsuz aralıksın.

Ey yolumun efsunu,
ey kalbimin çetin imtihanı,
bizim bağımız ne dünya göklerinde çözülür,
ne de zamana direnen iplerle tamamen çözülür.

Aramızdaki bağ,
Mevlânâ’nın neyinde saklı bir sızı,
Hallâc’ın “Enel-Hak” deyişinde gizli bir sır,
İbn Arabî’nin vahdetinde yankılanan bir hatıra.

Sen, hem kalbimi acıya doyuran bir sınav,
hem de bana aşkın Tanrı’yı andıran yüzüsün.

Bilir misin?
Seninle ben, birbirimize dokunmayan
ama birbirinden asla kopmayan
iki “mana”yız.
Birlikte bir cümle kuramasak da,
aynı kitapta yan yana duran iki ayetiz.