bir zamanlar yan yana yürürdük seninle
biz ikimiz ve gölgelerimiz,
şimdi biri eksik,
biriyse suskun.

gece her zamanki gibi
asfaltın üstüne düşen ay ışığı gibi parlıyor,
soğuk bir hatıra.
yüzümde senin olmadığın bir rüzgar esiyor artık.

her köşe başında,
bir cümleye benzeyen yalnızlık çökmüş.
belki başlarım var,
ama sonlarım hep seninle bitiyor.

kaldırımlar konuşmaz oldu,
bense anlatacak çok şey biriktirdim.
taşlar bile değişti,
adı vefa olan o sokak bile unuttu bizi.

duvarlara adını yazdım senin,
o yazıların üstüne bile boya çekmişler.
ama renklerin altından hala gözlerin ışıldıyor.

şehrin nabzı atıyor amma düzensiz.
ben bile çoktan ritmimi kaybettim.
adımlarım desen gecenin nabzına artık uymuyor,
sanki yürüdükçe eksiliyorum.

bir ara durup bir sigara yakıyorum,
dumanı sensizliğe benzeyen bir bulut gibi oluyor,
sonrada dağılıyor içimde.

belki bir gün diyorum umut ederek
aynı kaldırımlar
da kesişir yollarımız,
ama o zaman
senin sesin,
benim sessizliğim olur sadece.

ve şehir,
bizimle bir anlığına hatırlar her şeyi
unutmanın bile ne kadar geç kaldığını
kalabildiğini hatırlatır.
ay ışığı oynaşırken taşlarda
gözlerimde yakamozlar oluşur sen göremesen de.
*
Mehmet Demir
131119