0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
10
Okunma
Nihal’in Sessizliği
Nihal, suskunluğun boş bir kadeh değil,
Bir feza… İçinde kaybolduğum.
Senden gizlediğim her kelime bir yıldız,
Söylenmemiş dualar, yanmamış buhurlar…
Bu sessizlik, en derin zikrim.
Sen, “Sen” değil misin?
Varlığımın “Hu”su…
Sessiz odanın kapısı, aynada gördüğüm.
Modern zamanların gürültüsünde,
Kalbimin minimalist mabedi burası.
Her söylenmemiş “sen”, bir çöl… bir vaha…
Her susku, zamansız bir nefes.
Seni andıkça, sessizlik şiire dönüşüyor, Nihal.
Ve bu şiir, hem yokluğun hem de varlığın harfi…
Metafor değil, hakikat.
Bu odada her şey saklı:
Kırık aynalarda bütün yüzün,
Dijital çağın kalbindeki kadim aşk.
Sükût, en yüksek perdeden bir nağme…
Dinle, seni anlatıyor.
