0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
8
Okunma
Nihal, bir patikaya düştü ayak izleri gölgeden,
Karanlık dokunuşlarla örülüydü her kıvrımı.
Ama bil ki,
En koyu gecede saklanır en saf ışık;
Yürüdüm, düştüm, kayboldum zifirî karanlıkta,
Ta ki kendi yüreğimin feneriyle yüz yüze gelene dek.
Ve anladım Nihal,
O gölgeler benmişim aslında,
Korkularım, vesveselerim, yalnızlığım.
Aşkınla yandı her biri, bir mum alevi gibi,
Döndüm dolaştım, kendi özüme vardım sonunda.
Bu yol aşk ile korkunun, vuslat ile hicranın,
Modern zamanların labirentinde bir tasavvuf durağı.
Işık, hep içimdeymiş meğer,
Sadece unutmuşum onu görmeyi.
Senin aşkın, bir aynaydı Nihal,
Kendi cevherimi gördüm o aynada.
