Ruh ve Su – Akışın Sırları

Nihal’im, ellerin bir dere gibi akar ruhuma;
Her dokunuşun, susuz kalmış bahçemde bir pınar,
Ve ben, o pınarın serinliğinde kaybolurum,
Sessizce, ama her zerremle seni hissederek.

Gözlerin, gökyüzünden düşen bir damla yağmur gibi;
Ve ben, o damlada kendi yansımamı görüyorum,
Her bakışında ruhumun derinliklerinde bir su akıyor,
Seni bulmak için sığlara değil, derinlere dalıyorum.

Seninle konuşmadan, sadece dokunarak,
İçimdeki nehirler birleşiyor,
Ve ben, o akışta kendimi unutuyorum,
Her zerremin seninle birlikte titreştiğini hissediyorum.

Su gibi akıyorsun benliğimde,
Her engelde yolunu bulan bir nehir gibi,
Ve ben, o yolculukta seni izliyorum,
Her kıvrımında seni, her dönemeçte nurunu görüyorum.

Nihal’im, senin sessizliğin bir göl,
Ve ben, o gölde yansıyan ay gibi,
Kendi gölgemi değil, sadece senin nurunu görüyorum,
Her bakışında kendimle buluşuyorum,
Her dokunuşunda ruhum suya karışıyor.

Ve su gibi akarken, seninle bütünleşiyorum,
Ruhum, kainatın pınarlarında seninle yüzüyor,
Her damla, her akış, her sessizlik bir sır taşıyor,
Ve ben, o sırları çözmeye çalışırken,
Sadece sana ve nuruna dokunuyorum.