0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
26
Okunma
Sen benim içimdeki kırık aynasın,
parçalara bakınca kendimi değil,
seni görüyorum.
Sen — bir nehir, ben — kurak toprak;
sana dokunmadan yeşermek isteyen
susuz bir çölüm.
Biz, Tanrı’nın satır arasında unutulmuş
iki kelimeyiz,
ne okunuyoruz ne de siliniyoruz.
Bir gün belki,
Zaman kitabı yeniden yazıldığında,
biz de aynı cümlenin içinde
yeniden doğarız.
