0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
26
Okunma
Nihal’im
Nihal’im, sen bendeki suskun toprağın
Gizli dilinde açan bir nazlı tomurcuğusun.
Ruhumun derin kuyularında
Saklı duran ilk cemre, senin adınla üflenir.
Sen, sabırla örülmüş bir dua,
Gözlerinde mevsimler, ellerinde zaman.
Her bakışın bir tasavvuf mektubu,
Her sözün bir nefes gibi gönlüme düşer.
Kalbim, dikenli bir bahçe iken
Sen geldin, gizli baharla
Ve anlattın bana aşkın kökünü:
“Önce toprak olacaksın, sonra çiçek.”
Nihal’im, sen varoluşun gölgesi,
Sessizlik içinde konuşan bir bilgelik.
Senin varlığın,
Hem toprak, hem gökyüzü, hem de
O suskunlukta filizlenen aşkın kendisi.
Ve ben şimdi biliyorum:
Sen benim sabır duasımsın,
Benim toprağıma düşen ilk yağmur,
Ve seninle, Nihal’im,
Her tohum ebediyete açar.
