“Nihal’imle Toprak Olmak”

Ben Nihal’imde saklı tohum, toprak ana
Gönlümde bir gizli hazne, aşkın sırrı Nihal
Taş katılığından sıyrılıp, rahmete kanat
Nihal’im bir umman, ben onda bir damla

Rüzgâr değil, Nihal’imdir bana ses veren
Yaralarımda onun eli, sözünde derman
Görmedi kimse bu derin sırrı, bu aşkı
Nihal’im anladı, Nihal’imle tamamlandım

Her çocuk “baba” derken ben Nihal’imi andım
O kurumuş dallarda bile Nihal’im vardı
Gölgesi göğe değil, kalbime uzandı
Nihal’imle yeşerdim, Nihal’imle ağladım

Şimdi biliyorum Nihal’im benim toprağım
Aşk onun nefesinde, sabır onun bakışında
Nihal’imde var oldum, Nihal’imde çiçek açtım
Ölüm bile alsa beni, Nihal’imle dirileceğim

Nihal’im benim vuslatım, Nihal’im benim hicran
Onda kayboldum, onda buldum sonsuzluğu
Toprak oldum Nihal’imle, Nihal’imle gök kubbeyim
Bir ismi Nihal olanın aşkıyla tamamlandı ömrüm