Bu nasıl bir derttir ki içime çöreklenmiş,
Adım attığım her yere gölgesini serer.
Gündüzleri gülüşümün ucundan tutup çeker,
Geceleri uykumu parça parça söker.
Ben daha susmadan içimdeki çığlık büyür, kimse duymaz.

Bu nasıl bir derttir ki nefesime bile sığmaz,
Bir cümle kurarım, yarısı içimde kalır.
Sanki biri boğazımda düğüm bağlamış,
Anlatamadan, anlatılamadan acıyan bir yerim vardır.
Ne sorsam cevabı yok, ne sustursam dinmez.

Bu nasıl bir derttir ki geçip gitmeyi bilmez,
Sildim sandığım her iz, gece olunca geri döner.
Unutmayı denedikçe daha çok hatırlatır kendini,
İnsan bazen unutmak istemez,
Sadece artık acımadan anmak ister bir şeyi.

Bu nasıl bir derttir…
Görünmeyen ama yakıcı,
Adını koyamadığım ama içimde büyüyen.
Gülümserim, “iyiyim” derim, kimse anlamaz;
Çünkü bazı yara izleri derinin altında kalır,
Dışarıdan bakan sadece sessizliği görür.

Bu nasıl bir derttir ki omzumu kamburlaştırır,
Kalbimi olduğundan daha yaşlı yapar.
Sanki yıllardır aynı yükü taşıyorum,
Bir gün bile yere bırakamadan,
Bir gün bile kendimi hafif hissedemeden.

Bu nasıl bir derttir ki insanı kendine yabancı eder,
Aynaya bakarsın, gördüğün seni tanımayan biri olur.
“Ben ne ara bu kadar yoruldum?” dersin,
Cevap gelmez, sadece yorgun bir bakış kalır.
Çünkü bazı dertler zamanla değil, insanla büyür.

Bu nasıl bir derttir…
Konuşursam yanlış anlaşılırım,
Susarsam içimde kalır zehir gibi.
Ne gidebilirim bu yükten,
Ne dönüp yüzleşebilirim tam olarak.
Arada bir yerde sıkışmış bir nefes gibi kalırım.

Bu nasıl bir derttir ki insanı güç değil,
Sessizlikle sınar.
Öfkeyle değil,
Sustukça derine çöken bir kırgınlıkla yakar.
Ve en acısı da şudur:
Kendi kendine iyi olmak zorunda bırakır insanı.

Bu nasıl bir derttir…
İçinde taşırsın, kimse anlamaz;
Kimse anlamayacak diye bir süre sonra anlatmaktan vazgeçersin.
Kendi kendinin yarası olur,
Kendi kendinin ilacı olmak zorunda kalırsın.

Ve sonunda, aynaya sessizce fısıldarsın:
“Bu nasıl bir derttir ki beni tüketiyor,
Ama yine de beni hayatta tutan tek şey bu sabırdır…”