Bu gece karanlık bile benden korkuyor, farkında mısınız?
Adımlarımın gölgesi titreye titreye düşüyor toprağa,
Sanki sokaklar bile hakkımda fısıldaşıyor.
İçimde bir şey her kırıldığında dünya biraz daha susuyor,
Ve soruyorum kendime:
“Benimle neden uğraşıyorsunuz, neden?”

Sözleriniz değil, sessiz darbeleriniz acıtıyor beni,
Kahkahalarınıza sakladığınız o ince alay
Kalbimin en kırılgan yerine bıçak gibi saplanıyor.
Ben ne yaptım ki bu yükü taşıyorum omuzlarımda?
Hangi günahımın bedelini ödüyorum hâlâ?

Bilmezsiniz…
Ben geceleri kendimle savaşıyorum.
Başımı yastığa koyduğumda uykuya değil,
Dipsiz bir sorguya düşüyorum:
“Acaba bugün yine nerede yanlış yaptım?”
Bu soru bile yoruyor artık kalbimi.

Herkes güçlü olmamı bekliyor,
Ama hiç kimse “hakikaten iyi misin?” diye sormuyor.
Gözlerimdeki donukluğun adını koyamıyorsunuz,
Ama hislerinizin ucuyla bile beni yargılayabiliyorsunuz.
Birileri yanımdan geçerken
Düşmüş halime bile bakmaya gerek duymuyor.

Evet, kırıldım.
Hem de kimsenin duymadığı, görmediği anlarda.
Ama belli etmedim.
Çünkü güçlü görünmeyi öğrenen insan,
Bir süre sonra kırıldığını bile unutur.

Oysa içimde hâlâ bir çocuk var,
Sırf “yanındayım” kelimesine tutunmak isteyen.
Ama siz…
O çocuğun avucundaki umutları bir bir düşürdünüz yere.
Toplayamadım hepsini.

Gecelerim uzun, sessiz ve ağır;
Gündüzlerim kalabalık ama içi bomboş.
Kalabalık içinde yalnız kalmak ne demektir bir bilseniz…
Belki o zaman uğraşmazdınız benimle,
Belki anlardınız savaşımın
Sizinle değil kendi içimdeki fırtınalarla olduğunu.

Dün gece bir banka oturdum,
Gökyüzüne baktım uzun uzun.
Yıldızlara bile kırgınlık yüklüydü bakışım:
“Neden bu kadar sessizsiniz?” dedim içimden.
Meğer cevabı gökyüzünde değil,
Kendi karanlığımda arıyormuşum.

Ve o an fark ettim:
İnsan “Benimle neden uğraşıyorsunuz?” diye bağırırken
Aslında “Beni neden anlamıyorsunuz?” demek istiyor.

Ben kötü biri değilim.
Kimseye zarar vermedim, kötülük etmedim.
Ama siz yine de adımı fısıltılarınıza taşıdınız,
İçten içe paramparça olduğumu görmeden.
Beni güçlü sandınız;
Bu yüzden yükleri daha da ağırlaştırdınız.

Ama bugün…
Bugün susmayacağım.
Bugün ilk kez kendi tarafımda duracağım.
Bugün içimde saklanan bütün sesleri özgür bırakacağım:

Benimle neden uğraşıyorsunuz?
Yoruldum artık gölgelerinizle boğuşmaktan.
Yoruldum suçluymuşum gibi yaşamaktan.
Ben kimsenin yükü değilim, kimsenin oyuncağı değilim.
Ben de insanım.
Ve ben de kırılıyorum.

Bu isyan size değil artık—
Yıllardır içimde susturduğum kendime.
Çünkü asıl kavga dışarıda değil…
Kalbimin tam orta yerinde sürüyor.