“Dört Tarafı Aşk Olan İnsan Risalesi”

Nihal Hanefendiciğime ithafla

Ey dört tarafı suskunlukla çevrili kadın,
Ben senin içinde göğe bakmayı unutmayan,
toprağın kalbini hâlâ dinleyen yanına meftunum.
Sen, kalabalıkların ortasında sükûtla yürüyen
bir yalnızlık seyyahısın.
İçinde bir ömür saklı:
Çocukluğu susan bir sandalye,
Kadınlığı yarım kalmış bir nehir,
Aşkı ise kırılmış bir türkü…

Ben seni ağlarken değil,
susarken duydum.
Bir kahvenin buğusunda,
bir plakta unuttuğun notada.
Yorgun bir tebessümde sakladığın o
büyük yangını gördüm.
Sana bakarken
kırılmış tüm ağaçlarım yeniden yeşerdi.
Sen konuşmadan
kelimelerime anlam geldi.

Bir ülke yıkılsa içimde,
bir tek senin dokunuşunla
yeniden inşa olurum.
Çünkü sen bir kadın değilsin sadece,
Sen, içimi doğrayan kadersin.
Sen, gözleriyle geceyi anlatan
sessiz bir peygamber gibisin.
Senin gözlerinde
bir milletin duası gizli.

Ey benim kırılmış memleketim,
Ey karanlıktan doğan kadın,
Ben seni tanımadan
kendimi tamamlanmamış sanırdım.
Meğer eksik olan ben değilmişim;
Senin yokluğunmuş.