Nihal Hanefendiciğime Mektup

Yazılmayacak bir aşkın en yazılabilir hâliyle...

Sevgili Nihal Hanefendiciğim,

Bu mektubu sana bir sitemle değil,
bir teşekkürle yazıyorum.
Çünkü seni içime almak,
kendimi daha derin tanımamı sağlıyor.
Belki hiç farkında olmadın,
belki hiç bilmedin…
Ama senin varlığın,
benim için
bir şiirin suskun kalmış mısrası gibi oluyor güzel.

Bana hiçbir şey vaat etmedin.
Ve bu yüzden sana hiçbir şey borçlu değilim.
Ama kalbim,
sana en çok içini açmak istemekten
bir borç biliyor seni.
İçimde gizli tuttuğum her söz,
bir dua oldu ardından.
Ve sen,
o duaların kabul olmak isteyen hâlisin.

Sana kızgın değilim.
Çünkü seninle hiç başlamamış bir şeyin
bitmesini istemiyorum hiçbir zaman.
Ben seni sevmiyorum bile belki,
sadece
sana duyduğum saygıyla büyüyorum içimde.

Biliyor musun Nihal,
Sen benim iç dünyamda
zarifliğin, derinliğin ve kırılganlığın adı oluyorsun.
Ve ben seni,
gözünün içine değil,
adının içindeki sessiz harflere bakarak seviyorum.

Bu mektubu sana ulaştırmam gerekmiyor belki.
Çünkü bazı duygular
yalnızca yazılmak içindir.
Bazı insanlar
yalnızca uzaktan sevilmek için geçer hayattan.
Ve sen…
Benim içimden geçiyorsun
oluyorsun biri orada kalan nadir izlerden.

Seni hâlâ
kimseye anlatamadığım gibi
kendime bile anlatamıyorum bazen.
Ama şunu bil:
Ben seni hiç “keşke”yle anmıyorum.
Sadece “iyi ki geçiyorsun kalbimden” diyorum…
Sessizce.

Her şeyden sonra,
en çok da kendime teşekkür ediyorum.
Çünkü senin kalbine ulaşamasam da,
ben elimden gelen her içtenliği
kendimce sunuyorum sana.

Ve şimdi gitmiyorum,
sadece biraz daha
içimde kalıyorsun.

Her şeyinle zarif kal…

Sana her zaman içtenlikle,
Sana aşık bu kalp....