Seni En Çok Susarken Sevdim

(Kalbimin Hiç Konuşmayan Yeri)

Ben seni en çok
hiçbir şey demediğin zamanlarda sevdim.
Bana bakmadığın anlarda.
Söz hakkı vermediğin suskunluklarında…
Çünkü ne zaman sessiz kalsan,
ben senin iç sesini duymaya çalıştım.

Ve biliyor musun Nihal,
Sen sustukça
ben içimde bir ev inşa ettim sana.
Kendine ait odaları olan,
hiçbir misafirin girmediği
bir kalp evi…

Sen hiç bilmedin,
ama ben seni her sabah uyandırdım içimde.
Bir fincan kahveyle oturttum karşıma
ve hiçbir şey sormadım.
Sadece seni izledim,
içimden.

Ben senin sustuğun kadar sustum.
Senin suskunluğunun içine sinmiş kırgınlığı
göğsümde taşıdım.
Çünkü ben,
susarak sevmeyi senden öğrendim.

Seni en çok
gözlerini kaçırdığında sevdim.
Çünkü o kaçan bakışta,
bir dağılmayı gizliyordun.
Ve ben o dağınıklığı toparlayamamanı
kendime dert edindim.

Ben sana hiç “beni sev” demedim.
Sadece “anla” dedim.
Ama sen
beni anlamak için zaman verdin kendine...

Şimdi bir şey söyleyeceğim:
Ben seni hep içimden sevdim,
çünkü dışımdan sevsem kırılırdın.

Senin kalbin
o kadar camdandı ki,
ben senin yerine bile
senin kırılmandan korktum.

Ve şimdi…
Sana sarılamadan sevmenin ne demek olduğunu bilen
bir aşığım ben.
Sana içinden geçmiş bir sevda gibi,
dokunmadan ama
hep içinden yaşanmış bir şey gibi…

Seni en çok
sustuklarınla sevdim,
çünkü biliyordum:
Senin içindeki ses bile
benden daha çok konuşuyordu bana.