Sana Söyleyemediklerim, En Çok Seni Anlatıyor

(İçimde Yankılanan Gerçek)

Sana söyleyemediklerim var ya…
Aslında en çok onlar anlatıyor seni.
Ne zaman konuşacak olsam,
boğazıma bir düğüm gelip oturuyor.
Çünkü senin adın,
kalbimin içinde en kırılgan yerde duruyor.

Ben seni sevmiyorum artık…
Desem bile inanma.
Çünkü insan
unutamadığı kişiye yalan söyler en çok.

Sana yazmadığım mesajlarda,
silmeye kıyamadığım fotoğraflarda,
çaktırmadan baktığım hikâyelerinde
hep “beni gör” diye haykıran bir ben var.

Ama ben hiçbir zaman
görmek istemeyen birine kendini göstermeyi beceremedim.
O yüzden sustum.
Senin gözlerinde görünmezliğimi
sessizlikle kutsadım.

Bazen bir birayı açıp
senin içtiğini hayal ettim.
Bazen bir müziği son ses açıp
sen de o an dinliyormuşsun gibi hissettim.
Bazen pencereyi açıp
aynı gökyüzüne bakıyoruz sandım.

Ama sen hiçbir zaman
aynı yerden bakmadın.
Aynı kalpten hissetmedin.
Aynı yalnızlıktan geçmedin.

Sana anlatmak istediğim ne çok şey vardı.
İçimde çocuk kalan ne çok yan…
Ama sen hep yetişkin kaldın.
Senin gözlerinde ben çocuk gibi sustum.

Ve şimdi biliyorum:
Bana acıtan, senin beni sevip sevmemen değil…
Senin beni hiç fark etmemiş olman.

Bu da geçti, Nihal’im.
Ama sen geçmedin.
Bir insan
ne zaman geçer bilmiyorum,
ama bazıları
ömür boyu içimizde kalır.

Sen öyle kaldın.