Benim İç Sesimle Sana

(Konuşamadığım Her Şeysin)

Ben sana hiçbir zaman doğru düzgün konuşamadım, Nihal.
Ya zaman kırıldı, ya ben.
Ya sen sustun, ya ben cümle kuramadım.
Ama içimde bir şey var…
Yıllardır seninle konuşan,
ve hep susturduğum o ses…

Şimdi o konuşsun.

Ben sana hiç şiir okurken yakalanmadım,
ama her şiirde seni aradım.
Her dizenin ucunda bir ihtimaldin,
bir “belki”ydin,
bir “kim bilir”…

O yüzden şiirleri çok sevdim.
Çünkü orada sesin vardı.
Orada yüzün vardı.
Orada ben vardım,
seninle.

Ben bazen
kendime bile itiraf edemedim seni ne kadar özlediğimi.
Çünkü bazı özlemler dile gelince
daha çok acıtıyor.
Sen susunca ben sustum.
Sen uzaklaşınca
kendimden bile çekildim.

Ben senden bir şey istemedim hiç.
Bir kahve içelim, bir bakışta kalalım,
bir akşamlık dünya duruverdi desek…
O bile fazla geldi sanki kadere.

Şimdi ne zaman senin sesini duysam,
bir şey olmamış gibi davranıyorum.
Ama içimde her şey yerinden oynuyor.
Kalbim bile “senmişsin” gibi çarpıyor.
Sonra yavaşça geçiyor.
Seninle konuşamamak,
böyle geçiyor işte.

Ben seni ne zaman unutsam,
bir şey seni geri getiriyor.
Bir şarkı,
bir kitap cümlesi,
bir rüzgârın gelişi…

Ve biliyor musun Nihal,
Ben seni gerçekten seviyorum.
Öyle gösterişli değil,
öyle kalabalık değil,
bir sır gibi,
bir dua gibi seviyorum seni.

Ama biliyorum,
sana hiçbir zaman söyleyemem.

Çünkü bazı sevgiler sadece
susarak yaşanır.