Bir şehir sustu içimde bu gece
Duvarlar bile, yüz çevirdi sesime
Gökyüzü, simsiyah bir yara gibi
Her yıldız, sönen bir dilek gibi düştü içime.

Rüzgâr bile yalnız bu gece
Gözlerim soğuk, ellerim ıssız
Bir ışık aradım sen diye
Ama yol, çoktan karanlıkta kalmış.

Kelimeler ağır,
Yutkunmak bile dert
Bir gülüşün geçer aklımdan kırık, eksik
Umut küle dönmüş,
Duman bile çekilmez olmuş içimdeki sisin içinden.

Ne çok sustuk, farkında mısın?
Söz değil artık, sessizlik anlatıyor bizi.
Karanlık sarıyor her yanımızı
Ama ben hâlâ senin sesini duyar gibiyim.

Hiç ışık yok...
Ne gökyüzünde ne kalbimdeki izde
Sadece ben kaldım,
Bir de dönmeyen “sen”in sessizliği.

Belki de ışık hiç sönmedi,
Sadece biz gözlerimizi kapattık
Ama ben, açmaya korkuyorum artık.

Korkma!
Karanlık da bir evdir bazen,
Yalnız kalbi korur
Kül olmuş bir aşkın yerine.

Hiç ışık yok
Ama belki hâlâ bir yankı var,
Bir ses kadar uzak kalbinde...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(26 Ekim 2025)