Gönlümde sakladığım eski bir çağ vardı,
Sen dokununca uyanan
Sesini duyan taşların çağırdığı.

Sanki kalbimde uyuyan bir harf titreşti,
Sen “ne yaptın?” demeden önce
Ben çoktan yıkılmaya hazırdım.

Bir akşam vakti,
Gidişinin gölgesi düştü üzerime
Hiç konuşmadın
Sessizlik en keskin baltaydı.
Ben ise hâlâ bendim sandığım duvarlarda
Senin bıraktığın izlerle çatırdıyordum.

Her adımında biraz daha söndü içimdeki ışık,
Sanki güneş, gönlümün kuzeyine hicret etti.
Buzdan bir ev gibi kaldı ruhum;
Senin sıcaklığınla eriyen yerleri
Şimdi rüzgâr üşütüyor.

Ne yaptın bana?
Hangi nefesinle devirdin içimdeki sırları?
Hangi suskunluğunla çözdün sazımdaki son teli?
Ben söylemeden döküldü gönlüm,
Senin adını bilmeyen yolların eşiğine.

Bir sızı vardı kalbimin kıyılarında,
Sana benzeyen her şeyle çoğalan.
Ben seni tutarken avuçlarımda
Parmaklarımdan süzülen
Bir kader kırığıymışım meğer.

Sensizliğin kapıları üstüme kapandı,
Ardında yankılanan adımların
Hala içimde çarpıyor duvarlara.
Söylemeden gidişin,
En gürültülü çığlığımdı.

İçimde bir mabet vardı,
Senin sesinle dolan.
Sonra sustun, sustukça
Duvarlarına çöktü gölgelerin.
Ruhumun iç odaları
Birer birer boşalmaya başladı.

Yıkıldıkça adını fısıldayan yerlerde,
Ben kaldım molozların ortasında;
Ne ağlayabildim
Ne yeniden kurabildim kendimi.
Yalnızca,
Yıkımın sesini dinledim uzun uzun.

Geceler birbirine benzedi,
Hepsi aynı soruyla başladı:
“Ne yaptın bana?”
Cevabı yoktu;
Cevapsızlık, en ağır yıkıntıymış onu anladım.

Şimdi her sabah
Kırık bir aynadan topluyorum yüzümü.
Seninle parçalanmış bir ben var içimde
Toplanmaya direnen
Ama seni anınca ışığına kavuşan.

Küllerimden doğmak istiyorum bazen
Ama senin bıraktığın boşluk,
Yeniden doğuşa bile izin vermiyor.
Her kıpırtımda,
Yıkıntılardan yükselen bir sessizlik
Göğsüme doluyor.

Bu sessiz yıkımda öğrendim ki;
Sevgi bazen kurar,
Aşk ise çoğu zaman yıkar insanı.
Ve ben,
Senin bir kelimenle kurulan
Bir suskunluğunla çöken
Bir yapıdan ibaretmişim.

Yine de,
İçimin harabelerinde bir umut saklı,
Belki bir gün güneş yeniden
Girer buzdan evime.

Belki adını bilmediğim bir sabah
Sesim geri döner bana.
Belki bu sessiz yıkımın
Altında yeni bir ben filizlenir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(3 Aralık 2025)