0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
63
Okunma
Bir sokak lambası titrer gecede,
Adımlarım yankı olur kaldırımda.
Bir ben varım, bir de içimde susan
İsmini bile unutan bir yara.
Gökyüzü simsiyah, yıldızlar küs
Bir umut kırıntısı kalmadı bizden.
Bir şarkı çalıyor sessiz, yavaş
Kalbim bile duymuyor artık sesinden.
Hiç ışık yok!
Yani hiçbir çıkış, hiçbir “belki”.
Küller bile üşüyor artık,
Alevin hatırası söneli çok oldu.
Sen vardın bir zamanlar,
Bir soluk, bir nefes kadar gerçek.
Şimdi rüzgâr bile unuttu adını,
Ben hâlâ susuyorum delice, sefilce.
İçimde bir şehir çöktü sessizce,
Bir çocuk ağladı sokağın köşesinde.
Kimse duymadı,
Çünkü o da benim iç sesimdi.
Hiç ışık yok!
Yalnız karanlık var
Ve ben, o karanlığın gölgesinde
Kendi suretime yabancı bir sevdayım sadece.
HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(26 Ekim 2025)
