0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
42
Okunma
EY NİHAL’İM, GÖNLÜMÜN MAHPUSU
Ey Nihal’im, sessiz bir ıssızlıkta,
Tazallümle dolu bu hüzün harabesinde,
Mazlum kalbim, ellerinde esir bir kuş,
Kırık kanatlarıyla uçmayı beklerken seni.
Soğuk rüzgânı eser tenimde Nihal’im,
İnzılâmın sessiz çığlığı geceye karışır,
Cevrin ve cefan, kalbimin pusulasını yitirir,
Tuğyan içinde yolunu arayan bir yitik nehir gibi.
İtikadımın pusulası şaşar mı ey Nihal’im?
Bilmiyorum, ama ben bu karmaşada yalnızım,
Ahlâkının ve hakikatinin ince işlediği örtü,
Üzerime düşen kar gibi, hem örtü hem soğuk.
Ey Nihal’im, artık sevgi istemem senden,
Sadece anla beni, anlaman yeter,
Çünkü bu sessizliğin içinde,
Bir gün doğacak umut,
Ve kırık kalbim yeniden yükselecek Nihal’im’e…
