0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
137
Okunma
Ben ağlamadım kendi acıma…
Çünkü benim acım yoktu o anda.
Ama bir başkasının gözyaşı
bir anda düştü kalbime…
Bir ses duydum…
İnce, yorgun…
Ama dimdik…
Ölümü biliyordu, ama şarkı söylüyordu.
O an anladım…
Yaşam, nefes almak değil…
Son nefese kadar hissedebilmekti.
Gözlerimden yaş aktı…
Ama nedenini bilemedim…
Belki ona, belki hayata…
Belki kendi unutulmuş insana…
Bir insanın acısını dinlemek…
Bazen bir aynaya bakmaktır…
Kendi yokluğunu değil…
Başkasının varlığını görürsün orada…
Ve o anda,
kalbim sustu…
Sonra fısıldadı:
“İşte bu yüzden hâlâ yaşıyorsun…”
Yasemin Nenni Anısına
5.0
100% (1)
