“Yağmur ve Yalnızlık”

Avamir, geceyi delik deşik eden yağmurun altında yürüyordu. Sokak lambaları titrek ışıklarıyla ıslanmış kaldırımları aydınlatıyor, su birikintilerinde kendi kırık yansımasını görüyor gibiydi. Ağlamıyordu, aslında ağlıyordu; gözyaşları çiseleyen yağmurla karışıyor, kimse fark etmiyordu.

Çıkmaz sokaklarda yankılanan adımları, kendi yalnızlığının ritmi olmuştu. İnsanlar pencere ardında kaybolmuş, hayat devam ediyordu; ama Avamir için dünya bir boşluktu. Maskesizdi, ama kimseyi aldatmıyordu. Her damla gözyaşı, bastırılmış bir hikâyeydi—bir zamanlar sevdiği, kaybettiği, anlayamadığı…

Bir köşeye sığındı, duvarlara yaslandı. Yağmur damlaları tenini yalıyor, rüzgâr saçlarını dağıtıyordu. Sarsılmak, kırılmak… hepsi aynı anda geliyordu. Ama Avamir, bu yalnızlıkta bir ritüel bulmuştu: ağlamak. Sessizce, kimseye fark ettirmeden, kendine, geçmişe, geleceğe…

Ve sonra kalktı. Silmedi gözyaşlarını; çünkü her biri bir hatıraydı, bir yaraydı. Ama yürüdü, ıslak taşlar altında, sokakların labirentinde. Dünya yıkılmıştı belki, ama o hâlâ yürüyordu. Her adımı, acının ve yalnızlığın bir melodisi gibiydi; kimse duymuyordu ama o, kendi şarkısını söylüy