“Gölge Olan Katil”

Avamir, dört duvar arasında hıçkırıklarla boğuluyordu. Her nefesi, geçmişin ağırlığını taşıyor, her bakışı, yaşanmamış anıların sancısını hatırlatıyordu. Yaşamak isterdi; yalnız bırakılmadan, anılarla dolu bir hayat… Ama hayat ona sabırla açılacak papatyalar gibi olmayı bırakmış, sadece acıyı bırakmıştı.

Dört mevsim, dört saat, dört ay, dört yıl… Kızgınlığın izleri hâlâ kalbinde, her yağmur damlası eski bir anıyı açığa çıkarıyordu. Anason kokusu dudaklarında, yarası derinlerdeydi. Ama Avamir biliyordu: hıçkırıklarla boğulsa da, bir gün karşına çıkacaktı. Nefretini değil, sadece gerçeğini gösterecekti; şiirle, sözle, bakışla.

Senden daha iyi bir katil olamazdı; çünkü hınç, bedenini aşmış, ruhuna sinmişti. Et parçasına kaplı bir iskelet gibi görünse de, gerçek öyküsü duygulardan bihayır olan gözlerden saklıydı. Ama ardında bıraktığı gölge, meşhur kötü bir ressamın izleri gibi, silinmez bir anı olarak kalacaktı.

Ve o gün geldiğinde, Avamir bir katil değil, gölge olmuş bir tanık olacaktı. Sessiz, kararlı, ama her bakışıyla ardında bir iz, her sözüyle bir fırtına bırakacaktı. Çünkü gerçek güç, öfkeyi değil, gölgeyi taşımaktan geçiyordu.