“Cesur Yalnız”
Gece, karanlığın sessizliğiyle dolarken, Avamir’in yüreği bir fener gibi yanıyordu. Yalnızdı ama yalnızlığın içinde bir güç vardı; kendi kırık kalbiyle savaşıyor, başkalarının yaralarına dokunuyordu. Cebinde bir kuruş yoktu belki, ama yüreği binlerce anı, binlerce sevgi ve umut saklıyordu.

Evi yoktu, ama kapısı hep açıktı; yanlış anlaşılmış bir aşık olarak, dünyanın yükünü omuzlarında taşıyor, sessizce insanların kalplerini sarıyordu. Her gülüşü baharı taşır, her bakışı umut olurdu. Onu tanıyanlar, cesaretin, masumiyetin ve sevginin bir arada nasıl var olabileceğini Avamir’de görürdü.

Yorulmuştu; içindeki sessizlik bazen fırtına gibi büyüyordu. Ama Avamir dimdik duruyordu. Sert görünüyordu belki, ama yumuşak kalbiyle hayatın acılarını, kayıplarını ve kederlerini taşımaya devam ediyordu. Umutları yaşatıyor, seviyor ama karşılık beklemiyordu.

Çünkü Avamir cüretkârdı. Karanlıkta yolunu bulan, gökyüzüne meydan okuyan, sevgiyle dimdik duran biriydi. Kalbi hep çocuk kalmıştı: masum, cesur ve saf. Gerçek cesaretin, sevmekten korkmamaktan geçtiğini biliyordu.

Ve o gece, Avamir gökyüzüne bakarken, yıldızlar kadar yalnız ama yıldızlar kadar cesur olduğunu fark etti. Yalnızlık, onun gücü olmuş, sevgi ise en büyük kalkanı. Hayatın her anında dimdik durmak, düşmemek ve sevmekten korkmamak… işte onun gerçek öyküsü buydu.