“Ayağı Halkalı Melek”

Akşam çökmüş, rüzgâr hafifçe esiyordu. Avamir, odasının penceresinden dışarı bakarken, her insanın kendi hikâyesinde kaybolduğunu gördü. Kimi gülüyordu, kimi kederliydi; ama hepsi aynı soğukluğun altında birbirlerinden bağımsız bir yalnızlık yaşıyordu. Yağmur, nazikçe camları ciseliyor, ayrılığın kokusunu şehrin sokaklarına serpiyordu.

Avamir düşündü: Tarık Akan’ın terk ettiği Filiz Akın, yeni doğan bebeğin dünyaya getirdiği masum acı… Aşksızlığın hükmü, zamanın hükmü gibi yok olmuştu. İnsanlar, duygularını içlerinde sarmaşık gibi sarmış, gerçeklerden kaçmıştı. Ve o gerçekler, cüzzam gibi gizleniyordu kalplerin gölgelerinde.

Tam o anda, Avamir gözlerini kapattı ve bir düş gördü. Ayağında halka olan bir melek belirdi; bir elinde aşk, diğer elinde kırık bir kalp. Melek sessizdi, ama varlığı tüm umutsuzluğu aydınlatıyordu. Avamir, melekten gelen sessiz çağrıyı hissetti: “Aşk, kaybolmuş gölgelerde bile yeniden filizlenir; anlat, hatırla, nesilden nesile aktar.”

O an Avamir fark etti: aşk sadece yaşayanların değil, kaybedenlerin de mirasıydı. Ve eğer doğru ellerde anlatılırsa, umutsuzluk bile yeniden yeşerir. Pencereden bakarken, artık yalnızlık eskisi gibi ağırlık vermiyordu. Ayağı halkalı melek, gölgelerden aşkı çıkarıp Avamir’in yüreğine bırakmıştı; kalp, yeniden atmaya başlamıştı.