“Zamanın İçinde Kaybolmak”

Zaman, Avamir’in üzerinde bir gölge gibi uzanıyordu; ne hızlanıyor ne de duruyordu. Her gün aynı boşluk, aynı sessizlik… Kalem, kâğıda akmıyor; eller, bir kalbe dokunamıyordu. Ama eksik olan sadece eylem değildi; eksik olan, duyguların kendi kendine konuştuğu o büyülü anların kaybolmasıydı.

Dostoyevski’nin altmış yaşından sonra bisiklet sürmeyi öğrenmesi gibi bir his vardı: aşk, bir kez öğrenilmişse asla unutulmuyordu; ama kaybolduğunda, sadece hatıralar kalıyordu. Avamir fark etti ki, bir çift göze bakmamak, bir kalbe dokunmamak, yalnızca fiziksel bir mesafe değil; ruhun kendi içinde bir sürgün haline gelmesiydi.

Gökyüzünün mavisinde kendini buldu. Bulutların arasında kaybolan güneş, eksik bir mutluluk gibi parlıyordu. Her nefes, geçmişin yankısı; her sessizlik, unutulmuş bir dokunuşun hatırasını taşıyordu. Zaman çoktan geçti, ama içindeki hisler duraksamadan çarpıyordu.

Ve Avamir anladı: kalem ve kâğıt, kalp ve dokunuş yalnızca araçtı; aşk, öğrenilen ve unutulmayan bir melodiydi. Fiziksel varlıklar kaybolabilir, zaman akıp gidebilir; ama bir kez ruhuna kazınmış hisler, hiçbir zaman yok olmuyordu. Sadece bekliyor, sessizce yeniden doğmayı.