GÖNÜL TAPINAĞININ NIHAL’CE SIRRI

(Nihali Tarz’da Yeniden Dokunuş)

Gönlün bir tapınaksa Nihal’im,
Sevgiyle dolu, merhametle aydınlanan o mahfil.
Saygı rüzgârında titreyen ince dallar,
Anlayış ve hoşgörüden örülmüş görünmez iplikler…
Birlik ve kardeşlik kutsal bir ayin gibi sarmışsa seni,
Giymişsin Nihal’ce sevgi elbisesini.

Vicdanın sessiz çığlığı,
Ahlâkın kadim harflerle yazdığı kitap;
Erdem, namus, onur ve haysiyet,
Bir yıldız gibi parıldar ruhunun gecesinde.
Terbiye ve haya, o kutsal örtünün dokusu,
Nihal’im, sen sarmalanmışsın sevgi elbisesine.

O elbiseyi giyen insan,
Zamanın ötesinde bir ruhla dokunur dünyaya.
Hesapsız, kitapsız, beklentisiz,
Çıkarsız, varoluşun saf akışıyla…
Kurulur insanı insan yapan bağlar,
Ve Nihal’im, çok az incinir, çok az kırılır.

Ama giymeyenler var o elbiseyi,
Kara gölgeler gibi dolaşırlar.
Sevgi tohumunu kurutan,
Hakaretle, alayla, küfürle yakan…
Nice yürekler Nihal’im hasretle yanar,
Nice ruhlar kaybolur o karanlıkta.

Nihal’im dedi ki:
“Sevgi elbisesi giymemiş insanların
Sevgisizliğinde yanmış,
Onursuz davranışlarında kırılmış,
Vicdansızlıkla incitilmiş nice yürek vardır
Bu dünyada…”

SON İLÂHÎ DOKUYUŞ:

Nihal’im!
Sen ki sevginin kutsal dokumacısısın,
Bu elbiseyi giymeyenlere de
Merhamet ipliğinden bir örgü ör.
Çünkü onlar,
Kendi karanlıklarında kaybolmuş,
Işığı unutmuş çocuklar…