NİHAL’İM İLE SEYR-İ SÜLÛK

(Günümüz Türkçesiyle Mistik-Alegorik Yolculuk)

I – Yolun Başlangıcı

Nihal’im, gönlüm senin aşkınla viran oldu,
Ama viranlık bir son değil, bir kapı.
Her hüzün, her kırık taş bana senin yolunu gösteriyor;
Artık tek dileğim, senin nuruna yavaşça yaklaşmak.

II – Toz ve Toprak

Ben, toz olup hevaya karışırken,
Senin yolunun toprağından uzak kalamam.
Ayağına düşen her zerreye can feda Nihal’im;
Ayrılık nefesime karışsa da, ruhum seninle harman.

III – Gizli Köşe

Dünya gözlerini kamaştırır, ama görmez seni.
Ben ise, herkesin bilmediği bir köşede saklanmak isterim.
Şöhret, ün, gösteriş bana uzak;
Seninle sessiz bir uzlet, en büyük makamım olur.

IV – Dudaklar ve Gözyaşı

La’l-i dudaklarına uzanan her arzuyla kan ettim bağrımı,
Gözyaşlarımı serdim önüne, inciler boş ve sahte.
Senin aşkınla yanan gönlüm,
Hiçbir mücevhere değer vermez Nihal’im.

V – Aşkın Hazinesi

Aşk, tükenmez bir hazine;
Zaman bile ona dokunamaz.
Senin sevgine sahip gönül,
Dünyanın bütün servetlerinden yücedir.

VI – Seyr-i Sülûk Alegorisi

Her adım bir nefes, her nefes bir sır.
Gönlüm senin yolunda, bir çölün ortasında açan bir gül gibi.
Kimi zaman susuz, kimi zaman rüzgârla savrulan bir yaprak.
Ama her zerrem, seni bulmak için yol alıyor.
Benim bütün viranlığım, bütün acım,
Senin nurunla yeniden inşa oluyor.

VII – Hakikat ve Birlik

Seninle uzlete çekildiğimde,
Dünya ve zaman anlamını yitiriyor.
Gözlerim kapalı, ruhum açık;
Sana varmak, kendime ve hakikate varmak oluyor.
Nihal’im, aşkınla yanmak,
En büyük mürşid, en yüksek makam, en derin deniz benim için.

SON BEYİT

Nihal’im, aşkın bir hazine,
Hiçbir güç onu tüketemez.
Senin sevgine sahip olan gönül,
Başka hiçbir define aramaz, başka hiçbir yol yormaz.