1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
123
Okunma
Bir geceydi…
Sessizlik, bir ağıt gibi çökmüştü odanın duvarlarına.
Gözlerinde, ne tam bir hüzün ne de tam bir teslimiyet vardı
Sadece yorgun bir bekleyiş.
O kadar çok kaybetmişti ki;
sevdiğini, güvenini, kendine olan inancını…
Artık hiçbir şeyin güzel olmayacağını sanıyordu.
Ama sonra bir sabah,
pencerenin kenarında bir ışık belirdi —
incecik, ürkek ama gerçek bir ışık.
O an fark etti ki, umut ölmemişti.
Belki derinlerdeydi,
belki bir taşın altına gizlenmişti
ama hâlâ oradaydı…
İçinden bir ses fısıldadı:
“Bir umut ver bana…
Ben yeniden yürümeyi bilirim.”
Munzur’un suyunu hatırladı sonra.
Nasıl her bahar yeniden doğduğunu,
karların arasından bile yol bulduğunu…
İşte o an, kalbinde de bir yol açıldı.
Belki incecik, belki kırılgandı ama,
yine de yaşamın kendisiydi o yol.
Ve bu şiir,
tam o anda bir yüreğin yeniden dirilişinde — yazıldı.
Her dizesi, umudun yeniden filizlenmesiydi.
“Bir Umut Ver” sadece bir dilek değil,
bir kadın kalbinin hayata tutunuş çığlığıydı.
Bir Umut Ver
Cigdem Turan DersimliKiz
Karanlık çöktü belki üstüme,
Ama yıldızlar hep var gökyüzünde.
Bir yol bitse bile,
Yeni bir sabah doğar sessizce.
Yüreğim yorgun, evet,
Ama hâlâ atıyor inatla,
Çünkü biliyor;
Hiçbir kış sonsuza dek sürmez aslında.
Bir umut ver bana,
Bir gülüş kadar, bir nefes kadar…
Bir sözün yetiyor bazen,
Düşen kalbimi kaldırmaya.
Yollar uzun, dağlar yüksek,
Ama ben hâlâ inanıyorum;
Munzur’un suyunda bile umut var,
Akar gider, yeniden doğar hayat.
Ve ben
Yeniden gülmeyi öğreniyorum,
Her sabah adını anarak,
Her gece dua ederek.
Bir umut ver bana…
Yeter ki sen söyle: “Geçecek.”
Ben yine dirilirim,
Bir çiçek gibi
Toprağın içinden.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz