Munzur’un soğuk suları gibi berrak bir sevgiydi onunki.
Temiz, içten ve saf…
Kalbini saklamadı, korkmadan sevdi.
Kelimelere değil, yüreğe inandı.
Ama bilmedi; bazı insanlar sevgiyi hak etmez,
bazıları sadece “sevilmenin” nasıl bir güç olduğunu öğrenmek için yaklaşır insana.

O adam da öyleydi…
Gözlerinde bir sır, sözlerinde bir yalan gizliydi.
DersimliKiz bunu başta görmedi.
Her “seviyorum” dediğinde, kalbi biraz daha bağlandı ona.
Her “sensiz yaşayamam” sözünde, içi biraz daha umutla doldu.

Ama bir gece…
Bir sessizlik çöktü aralarına.
Ne ses kaldı, ne selam, ne de bir açıklama.
Sadece bir mesaj:
“Beni affet.”
İhanet, işte bu kadar kısa bir cümlede gizlenmişti.

O günden sonra Munzur’un rüzgârı bile başka esti.
Suyun sesi bile sanki “neden?” diye fısıldıyordu.
DersimliKiz sustu.
Çünkü ihanetin acısını kelimelerle anlatamazdı.
Kalbinde bir dağ büyüdü, adı özlem oldu.
Geceleri uyumadı, sadece düşündü:
“Ben nerede yanlış yaptım?”

Ama sonra anladı…
Yanlış olan sevmesi değildi.
Yanlış olan, bir yüreği yanlış elde emanet etmesiydi.

Ve o gün yemin etti kendine:
Bir daha kimseye kalbini bu kadar kolay vermezdi.
Çünkü ihanet, insanı öldürmezdi belki…
Ama bir daha doğmamayı öğretirdi.

O artık DersimliKiz’di…
İçinde yanan acıyla,
dağların sessizliğinde yeniden doğan bir kadın.
Artık ne aşkı eskisi gibi yaşardı,
ne de acıyı aynı yerinden hissederdi.
Ama kaleminden dökülen her kelime,
ihanetin külleriyle yoğrulmuş bir ağıt olurdu.