Dersim’in dağlarına doğru ağır bir sis çökmüştü. Sabahın ilk ışıkları Munzur’un üzerinden usulca süzülürken, Çiğdem elinde eski bir defterle taş köprünün kenarına oturdu. Defterinin sayfaları rüzgârla titriyordu; sanki doğa bile içindeki fırtınayı hissediyordu.

Kalbinde bir yol vardı—kimsenin bilmediği, kendisinin bile bazen anlamadığı bir yol. O yol bazen bir ağıt kadar karanlık, bazen bir turna kanadı kadar hafifti. Ama hep aynı yere çıkardı: yaraya.

O sabah, Munzur’un üzerine vuran soğuk havayla birlikte içindeki ses yeniden konuştu:

“Wayê dilê mı… Rêyê xo nê kina…”
(Ah kalbim… Yolunu bulamaz oldun.)

Çiğdem, çok şey yaşamış bir kadındı. Her acıyı, her ihaneti, her yarayı kendine saklamayı öğrenmişti. İnsanlara söylemediği her söz, dağlara söylediği bir sır olmuştu. Dağlar susardı, ama anlamazdan gelmezdi.

Birini çok sevmişti…
Yürekten, temiz, korkusuz bir sevgiyle.

Ama kader, sevdiğiyle aynı yolu yazmamıştı. Onlar bir araya gelmedi; gelmeyen şeylerin acısı çok daha ağır olurdu. Bu yüzden her taşta onun izi, her rüzgârda onun sesi kalmıştı.

O gün Çiğdem yine dağlara seslendi:

“Dağlara söyledim adını…”
Rüzgâr eski bir sızı gibi yüzüne dokundu.
Belli ki dağlar onu hatırlıyordu.

Her adımında yokluk eziliyordu ama o yine yürüdü.
Kendi yolunu kendi kazıdı.
Gece olduğunda aynı göğe baktı; yıldızlarla konuştu.
Ve içinden şu cümle döküldü:

“Kader bizi yazmadı… ama ben seni yüreğime yazdım.”

Sonra bir ses yükseldi doğanın içinden.
Kavalın ince acısı…
Kemana karışan ağıtın tınısı…
Sanki dağlar onun adına ağlıyordu.

Gecenin karanlığında, hava iyice ağırlaşmışken kendi kendine fısıldadı:

“DersimliKiz… dayan.”

Çünkü dayanmak, onun kaderiydi.
Çünkü yıkılmadıkça kimse onu yenemezdi.

Zaman geçti.
Bir gün, bir gün daha…
Ama beklediği kişi geri dönmedi.

O da anladı:
Bazı insanlar geri dönmek için değil, ders vermek için çıkar karşına.
Bazı acılar çökertmek için değil, güçlendirmek için yaşanır.

Bu düşünceyle ayağa kalktı.
Yüreğini tutup derin bir nefes aldı.

“Ben kendime söz verdim,” dedi.
“Düşsem de kalkacağım.”

Rüzgâr onu onaylar gibi esti.
Sanki doğa bile şöyle diyordu:

“Çiğdem Turan kolay yıkılmaz.”

Ve o an, içindeki ağıt bir direnişe dönüştü.
Yaralıydı ama diri.
Yalnızdı ama güçlü.
Türkçe ve Zazaca arasında salınan bu kadim toprakların dili gibi…

Hem acıyı hem umudu taşıyan bir kadın oldu.

Yollar uzun olsa da,
geceler karanlık olsa da
o yürümeye devam etti.

Çünkü artık biliyordu:

“Rêyen Dilo – Yüreğin Yolları”
bir sevdanın bitişi değil,
bir kadının kendi kalbine dönüş yolculuğuydu.