Bu şiir, bir evladın babası Mehmet’e yazdığı en içten ağıttır.

Mehmet, hayattayken dimdik duran, ailesine güven veren, sevgisiyle kucaklayan, öğütleriyle yol gösteren bir baba idi. Onun yanında hiçbir korku barınmaz, sıcak elleri evladına her zaman huzur verirdi.

Bir gün ansızın gözlerinin önünde yıkılışına tanık olmak, evlat için hayatının en büyük sarsıntısı oldu. İçinde kalan en büyük pişmanlık ise, “Son bir kez konuşabilseydim, helallik isteyebilseydim.” düşüncesidir.

Şimdi geriye kalan sadece duvardaki bir fotoğraf, anılar ve kalpteki derin özlem… Babası Mehmet’in öğrettiği sevgi, saygı ve güven, bir miras gibi evladının yüreğinde yaşamaya devam ediyor. Ama yokluğu, her gün daha da büyüyen bir uçurum gibi…

Bu hikâye, bir kız evladın babası Mehmet’e duyduğu özlemin, sevgisinin ve minnettarlığının sonsuz ifadesidir.
Son söz yine evladın dilinde yankılanır:

“Seni çok özlüyorum, babam Mehmet