Munzur’un kıyısında küçücük bir ev kurduk…
Ne betondan, ne gösterişten ibaretti bu ev. Duvarlarını dağların sessizliği, çatısını gökyüzü, pencerelerini ise Munzur’un berrak akışı örmüştü. İçinde sobanın çıtırtısı, çayın buharı ve iki yüreğin birbirine yaslanışı vardı.

Geceleri gölgelerimiz duvarlara vururdu. Bazen uzun, bazen kırık, bazen dağılmış gibi… Ama o gölgelerin içinde bile kalbimizde çiçekler açardı. Çünkü biz acının bile içinden sevdayı yeşertmeyi öğrenmiştik.

Bazen rüzgâr kapımızı çalar, içeri dağ kokusu girerdi. Bazen kuşlar bacamıza konar, sabah ezgisi söylerdi. Ama en çok Munzur’un sesi vardı yanımızda: hiç susmayan, hiç tükenmeyen, hiç ihanet etmeyen bir dost gibi…

Zaman geçti, gölgeler çoğaldı, yükler ağırlaştı. Ama kalplerimiz, dağların arasında açan sarı çiçekler gibi, inadına yaşadı. Çünkü biz biliyorduk:
Gerçek yuva dört duvar değil, iki kalbin birbirine sığabildiği yerdir.

Ve Munzur’un kıyısındaki o küçük ev… Hâlâ kalbimizin içinde dimdik ayakta duruyor